تنهایی، باران و ایران خانم

چند شب پیش این افتخار رو داشتم که یادداشت

محبت آمیزی از ایران خانم دریافت کنم . متن این

یادداشت رو همراه با چند عکس تزئینی تقدیم می کنم:

" فرزند عزیزم ،فرشته خانم . از این که گاه گاهی یادی

از من می کنی بسیار سپاسگذارم و از این بابت که

درد تنهایی آزارت می دهت با تو همدردی می کنم .

فرشته جان در زندگی همۀ ما درد های آزار دهنده

زیادی هست مانند درد حسرت های به جان و دل

مانده و درد فرصت های از دست رفتۀ زندگی برای

خوشبختی. ولی آنچه تاثیر آن ها را بر روح و روان ما

 چند برابر می کند تنهایی، یا به گفتۀ صادق هدایت

انزواست . من درمان چاره سازی برای این درد که

مادر درد هاست نمی شناسم ولی به مناسبت این

روز های بارانی ، از تجربه خودم در جوانی و

میانسالی بگویم که در بحران ها تسکینم داده است.

حتما تو هم احساس کرده ای که در شب های ابری

 و بارانیِ پاییز، تنهایی انسان را تا مرز جنون می بَرد .

من در این کلافگی ها به زیر باران پناه می بُردم تا با

تازیانه رگبار و سرما روح و جسم مرا به خوبی ادب

کند و شگفت آنکه وقتی به خانه بر می گشتم تا

مدتی احساس آرامش می کردم. بیش از این مزاحم

 تنهائیت نمی شوم . سلامت باشی . ایران"