هرگزفراموششان نکنید و
کلاهتان را به احترام از سر بردارید
برای گل هایی که در تاریکی روئیدند
و پشت پنجرۀ بستۀ کویر
در انتظار طولانی شبنم و آفتاب
و شکفتن شما نشستند و پرپر شدند
نیمه شب است و من خوابم نمی برد
پشت پنجره ایستاده ام سیگاری دود
می کنم و به بارش آرام باران خیره
شده ام. چشمان خودم هم خیس است.
تصویر رویای عزیزم لحظه ای از پیش
رویم محو نمی شود. راستش را بخواهید
تصویر همۀ رویاها یکی یکی از جلویم
رژه میروند. چه سرنوشتی؟ گویی تمام
رویاها و آرزوهای زندگیم پس از آن
شب شوم یکی یکی برباد رفته اند. در
این مدت آنقدر پیگیر علت مرگ رویا
شده ام که مرا به گوشۀ این بیمارستان
روانی تبعید کرده اند. دردناک تر این که
یک هفته است از سیما و پدرش بی خبرم .
در اینجا تنها به امید سر زدن سپیده آزادی و
فرا رسیدن صبح رهایی زنده هستم. به امید
دیدار.
شب جمعه است و دم غروب و سالگرد تولد دختر عزیزم .
چهل روز از دفن اجباری رویا در این گورستان دور افتاده
گذشته. سیما و پدرش سه هفته است در بندند و بلا تکلیف.
غریب و تنها ، شمعی بر مزار خاکی او که ترمه ای رویش
انداخته ام روشن کرده ام و آرام و بی صدا مانند همه این
چهل شب در فراقش اشک می ریزم.
هوا کمی تاریک شده است که چند لحظه ای پلک هایم
روی هم می افتد. مامان و بابا و رویا و چند نفر دیگر را در
باغی مشغول شادی و رقصیدن می بینم. گویا در آنجا
برای تولد رویا جشن تولد مفصلی گرفته اند. یک لحظه
هم خودش به طرفم می آید، با خنده ای شیرین دسته
گلی را که روی گورش قرار داده ام بر می دارد، صورتم
را می بوسد و در گوشم این شعر معروف را زمزمه
می کند که:
ما گر ز سر بریده می ترسیدیم
در محفل عاشقان نمی رقصیدیم
در باغ سپیده دم ،کسی کاشت
یک اصله نهال روشنایی
افسوس نماند تا ببیند
بشکفتن غنچۀ رهایی