من عاشقت هستم ولی عشقم زمینی است
هر چند این هم خود به خود چیز کمی نیست
گفتی که بر این زخم های زندگانی
این حرف های عاشقانه مرهمی نیست
دانی که تنهائی خودش زخم بزرگی است
این زخم را هم ، مرهمی چون همدمی نیست
همدم اگر همدل بود دنیا به کام است
و آنگه در این دنیا ازین به عالمی نیست
این ها که گرد آورده ای در مجلس خویش
بیگانه اند ، ای وای ، جز این ماتمی نیست
آخر عزیزم زندگی تک لحظه ها نیست
یک خط ممتد است و بی خط ،آدمی نیست
بگذار قبل از رفتنم این را بگویم
تنها مرو ، این راهِ بی پیچ و خمی نیست
گاهی که از پا ، آدمی شاید بیافتد
یک یار همراه ار بود ، دیگر غمی نیست
- کار خلاف قانونی که نکرده بودم ، آقای قاضی . از دادگاه برای
ازدواج مجدد مجوز داشتم .
- چطور بدون موافقت همسر اول توانستید این مجوز را بگیرید
- با توجه به احضاریه های مکرر دادگاه و عدم مراجعه او ،
توانستم مجوز را بگیرم
- ولی خانم گفته اند که هیچ احضاریه ای دریافت نکرده اند
- دروغ می گوید آقای قاضی .
- خانم اگر ممکن است روی این کاغذ سفید امضا کنید .
همان امضای معمول .
- بله این امضا با امضای روی رسید احضاریه ها متفاوت
است و کارشناسان خط هم گواهی کرده اند که رسید
احضاریه ها خط خانم نیست.
- یعنی چی آقای قاضی پس خط کیه ؟
- باید خدمتتان بگویم که خط خود جنابعالی است .
- اِ یَ یَ یعنی چه ؟
- یعنی این که شما به جرم فریب دادگاه و ضرب و شتم
همسرتان محکوم می شوید.
- اعتراض دارم آقای قاضی . بله حق اعتراض برای شما
محفوظ است. ولی شما شاکیان دیگری هم دارید....که آّلآن وارد شدند.
حاج آقا برگشت و چشمش به سه نفر خانم و چند تا بچۀ
همراه آنها افتاد
- لَ لَ لعنت بر شیطون این ها از کجا پیدایشان شد
- بله حاج آقا این خانم ها هم شاکیان دیگر شما هستند .
حاج آقا از کیفش یک دسته چک بیرون آورد و با وقاحت گفت :
- رضایت همۀ اینها را می گیرم . همین جا ، همین آلآن !!!!!!
ساقه ای بودم تُرد
بوی گل می دادم
گل من غنچه هنوز
ساقه ای بودم نرم
و به دنبال کسی می گشتم
که بدو تکیه کنم
پیش من سبز شدی
می نمودی ستوار
و به من گفتی مرد تو منم
تکیه کن محکم بر ساقۀ من
باز اگر می ترسی
پس در آغوشم گیر
من به تو پیچیدم
و کمی گرم شدم
و تو با سحر کلام
گرم گرمم کردی
من به تو دلبستم
به امیدی که تو پا برجائی
و گمان کردم خوشبخت شدم
چند روزی که گذشت
غنچۀ من بشکفت
چه گل زیبایی
عطر من پیچید
توی آن جنگل سبز
و چه مغرور شدم
تا که برگشت ورق
یک شب ابری و تار
آسمان غرش کرد
به سرم گشت خراب
همۀ جانم سوخت
بر زمین افتادم
تا سحر ناله زدم
صبح فردا دیدم
اثری از تو نبود
گل من گم شده بود
ساقه ام بشکسته
روی خاک مرطوب
بر کف جنگل سرد
ساده بودم آری
عاشقی پاک و زلال
ساقه ام ترد و لطیف
یک گنه کردم و آن
میل خوشبختی بود
از ده سال پیش که به خاطر بیماری و فوت مادرم به ایران
برگشتم ، دیگر فکر سفر به وطن رو نکرده بودم.
این بار هم خبر بیماری شدید خواهرم نازنین داشت منو به
اون سمت می کشید .
بیشتر زمانِ طولانی سفر رو به مرور خاطرات زندگی
در ایرانی گذروندم که یک زمانی برای من بسیار عزیز بود.
خاطراتی که متاسفانه بیشترش تلخ و دردناک بود.
گفتم بیشتر ، برای این که یک مقطع بسیار زیبا و
خاطره انگیز هم داشت و اون ازدواج من و پسر عموم
سعید بود که از نوجوانی همدیگر رو عاشقانه دوست داشتیم. حامله بودم که دست حوادث خانه خوشبختی مونو
ویرون کرد منو و شوهرم در حوادث سیاسی به زندون
افتادیم .اونو بدون این که بتونم باش خدا حافظی کنم
خیلی زود اعدام کردند و من به خاطر حامله بودن جون
سالم به در بردم .در جریان این اتفاقات پدرم که خیلی با من
من مأنوس بود و سعید رو مثل پسر خودش دوست می داشت،
بدون اینکه بتونه کوچکترین نوه اش رو ببینه از غصه دق کرد .
بعد از چند سال وقتی کمی آبها از آسیاب افتاد پسرم رو فرستادم پیش عموش که به سوئد پناهنده شده بود . دو سال بعد مادرم رو سپردم به خواهر بزرگم و رفتم پیش پسرم
..................................................
.................................................
وقتی رسیدم تهرون . یه راست رفتم خونۀ خواهرم . اونجا بود که فهمیده تو بیمارستان بستریه . حال آقا مجتبی شوهر خواهرم رو که پرسیدم بچه هاش گفتن شش ماه پیش تو تصادف فوت کرده . بعد از کمی استراحت با یکی ازخواهر زاده هام رفتیم ملاقات . بیچاره خواهرم چقدر پیر و تکیده شده بود . صداش هم به زحمت در میومد. همدیگرو بغل کردیم و چند دقیقه ای بی صدادر مصائبی که بر ما رفته بود گریه کردیم .
بیرون ، از دکتر شنیدم که حال مریض ما متاسفانه وخیمه و فرصت زیادی نداره. نمی دونم چرا به دلم افتاد که اونشب به عنوان همراه بیمار پیش خواهرم بمونم .
پیشش نشسته بودم و براش از اوضاع فرنگ و زندگی خودم و پسرم تعریف می کردم. نزدیکای غروب بود که احساس کردم نازنین می خواد چیزی به من بگه ولی انگار براش سخته. گفتم نازنین جون چیزی میخوای بگی ، به اهستگی گفت :
"اره عزیزم می خوام این دم اخر زندگی رازی رو برات فاش کنم ولی قول بده که به بچه هام چیزی نگی . "
وقتی قول دادم گفت زیر سرم رو بلند کن و یه لیوان اب بهم بده .بعد از اینکه زیر سرش رو کمی بلند کردم و لیوان آبی دستش دادم ، برام تعریف کرد که وقتی مجتبی در اثر تصادف و سوختگی ناشی از اون حادثه در حال مرگ بوده نزد او اعتراف کرده که سعید و بهاره رو اون لو داده و بعد گفته : " فکر نکن که من دیروز تو تصادف آتش گرفتم من یه عمره که دارم از عذاب وجدان می سوزم . برای این که تو اون دنیا کمتر عذاب بکشم از بهاره خانم خواهش کن اگه ممکن باشه منو حلال کنه "
بعد از این حرفا نازنین تو چشمام نگاه کرد و گفت حالا تو حلالش می کنی ؟
منم برای این که تو اون موقعیت خواهرم رو به آرامش برسونم گفتم حلال کردم. نازنین لبخند کم رنگی زد و چشماشو روی هم گذاشت.
همون شب نازنین تموم کرد . هفتۀ بعد موقع برگشتن با خودم فکر میکردم حالا من حلال کردم اما سعید و پدرم و پسرم هم اونو می بخشند ؟
در درازنای سال ها
ما را چنان خو داده اند
به "شب نشینی"
که خورشید را فراموش کرده ایم
و مهتاب را نمی فهمیم
قاضی شهر را دست بوسیم
و داروغه را ثناگو
به حقارت شمع دلخوشیم
و پروانۀ زندگی را هر بامداد
از نانوایی محله می گیریم
می دانیم می دانیم می دانیم
که این رسمی است غریب
در شهری که کوچه های آشنایش
بوی غربت و درماندگی گرفته اند .
اما شب ، میدان فراخ ستیز نیست
وقتی شب زدگان به تاریکی خو کرده اند
و با برادران شب ستیز بیگانه اند
وقتی خفاشان خون آشام را تقدیر
و زنده ماندن را تدبیر خویش می دانند
آه ، شب نشینی تا کی ؟
دشمن پشت دروازه های شهر است
وقتی مستی از سرها پریده باشد
می ترسم شهر آرزوهایم
شهر دوست داشتنیم
در آتش سوخته باشد