سپیده می دمد

سپیده می دمد

جنب و جوشی برپا می شود

غلطک ها و جاده صاف کن ها

به راه می افتند

صدای انفجار در کوهستان می پیجد

خفاش ها ، سراسیمه

به تاریک ترین بخش غار پناه می برند

موشهای کور ، شتابان

سوراخ های بیشتری

 در اعماق زمین می کنند

زیر سازی جادۀ ما این بار

باید اساسی باشد

سوراخ های زیر زمین

تا هر عمقی ویران می شوند

و غار ها به تونل های روشن

بدل خواهند شد

در این حوالی دیگر جایی نمی ماند

برای خفاش ها و موش های کور

آگهی

اگهی :

رستوران چار دیواری اختیاری

در فضای بی صفای شب های بی ستاره

مشت مالی و منوی عالی :

کتلت کتک خور

آبگوشت بزن باش

آش پاپوش و یک وجب روغن روش

سالاد هندوانۀ ابو جهل

تو هُرم گرما

همراه با موزیک زنده  و آواز مرغ حق

میّت آباد

گلین خانم که عقب ماشین نشسته بود یک ریز حرف میزد

ولی من تو عالم خودم خاطرات مبهم کودکیم رو از روستای

راحت آباد مرور می کردم . چیز زیادی جز خانۀ آجری زیبایی

د ر میان انبوهی از خانه های کاهگلی  که پدرم  در آن منطقۀ

سرسبز وزیبا و پر از باغ های باصفا ساخته بود، ماشین شورولت

 پت وپهنی که سر بالایی جاده رو با قار و قور زیاد طی می کرد

و نگاه متعجب روستاییان و وحشت قاطرا و الاغا از سر و صدای

 ماشین تو اون  روستای آروم ، یادم نمی آمد.

گلین خانم تنها حلقه وصل من وخاطرات شیرین کودکیم بود. اون

تمام سالهای جوونیش رو تو خونۀ ما به عنوان خدمتکار و آشپز

گذرونده بود . الان هم سالی یکبار بهر صورت که شده خودشو

به ده میرسونه و سری به خاک پدر و مادرش میزنه . با راهنمایی

گلین چند کیلومتری که توی جاده فرعی جلو رفتیم رسیدیم به

یه سربالایی . گلین گفت اون بالا که رسیدیم راحت آباد پیداست .

سر گردنه یه تابلو رنگ و رو رفته نصب شده بود که میشد به  

زحمت روشو خوند : مَیٌت اباد، گفتم گلین خانم اینجا که راحت

آباد نیست . گلین گفت" ننه جون اسم اینجا رو عوض کردن، مگه

اون اسم قشنگ قبلی چه عیبی داشت؟" تو سرازیری که به ده

نزدیک می شدیم، آنچه می دیدم هیچ شباهتی به تصویری که سی

سال قبل از اونجا تو ذهنم بود نداشت . درخت های خشکیدۀ

باغ ها، خونه های اکثرا خراب و لابد غیر مسکونی .ورودی ده یک قطعه

زمین بسیار وسیع که جابجا ازقطعات سنگ و پرچم های قرمز و

سبز مندرس پر بود .گلین گفت" ننه، منو پیاده کن  فاتحه ای برای

پدر و مادرم بخونم . تو هم گشتی بزن و برگرد من همین جا

منتظرت می مونم" . با دلتنگی  به طرف میدان ده روندم و کمی در

اطراف . خونۀ قدیمی پدری  هنوز سرجاش بود ، در وسط قطعه زمینی

برهوت و پرچم سه رنگی در بالای اون و تابلو یک بنیادی، چیزی هم ،

بالای در ورودی آویزون ، شنیده بودم خونه مون مصادره شده . دیگه

اینجا چیز دیدنی نداشت و با افسوس گذشته ،دلم می خواست

هرچه زودتر برگردم .

یکی بود یکی نبود

یکی بود یکی نبود . توی یک شهر قشنگ که ازخرده شیشه های رنگی

ساخته شده بود ، حاکمی حکومت می کرد که ذکرش خدا و دین و ایمان

بود و هفته ای یک روز برای مردم  از دشمن و مقاومت و فرهنگ ناب

شهرشون صحبت می کرد . مردم هم همیشه براش هورا  می کشیدند و

به به و چه چه می کردند. از هر کی هم می پرسیدی همه ابراز رضایت و

خوشبختی می کردند . اون حاکم و اون مردم فقط یک عیب کوچک داشتند

آن هم این بود که بلد نبودند حرف راست بزنند یعنی همه دروغگو بودند .

برای همین هم با عده کمی از اهالی شهر که نمی توانستند دروغ بگویند

دشمن خونی بودند و اونها رو بزرگترین خطر برای خود می دانستند و هیچ

حقی برای آنها برای  یک زندگی برابر با خودشون  قائل نبودند .

اگر بدانید این شهر در یک جزیرۀ کوچک وسط یک اقیانوس نا  آرام قرارداشت

زیاد تعجب نکنید . شگفتی این بود که حاکم و مردمان دروغگوی جزیره  اصلا

از شرایطی که در اطراف جزیره بود احساس خطر نمی کردند  و به ویژه

پس از آنکه گروه راستگویان با ترفند مناسبی بین دروغگویان اختلاف انداختند،

در حالیکه حاکم و درباریان و مردم با سر و صدای زیاد مشغول منازعه بودند،

از بالا آمدن آب در اطراف جزیره کاملا غافل شدند و موقعی به خود آمدند که

امواج سهمگین تمام شهر را ویران  می کرد و   جندی بعد جز خرده شیشه های

 رنگی در کف دریا اثری از شهر دروغ باقی نمانده بو د .

نه آقای قاضی ، من دیگه نمی تونم

به خونه که رسیدم از خستگی و تشنگی روی پام بند نمی شدم

کولر  رو روشن کردم و روی کاناپه ولو شدم . تازه چشام گرم شده بود

که صدای تلویزیون بلند شد. پرویز اومده بود و مثل همیشه، نیومده

رفته بود سر این جعبۀ جادویی. با بد خلقی ،ناله کنان گفتم باز این

آیینه دق رو روشن کردی . با پررویی گفت پاشو یه چیزی برای افطار

درست کن مجبور نشیم مثل دیشب نون و پنیر میل کنیم . حوصله

نداشتم باهاش کل کل کنم . سعی کردم که دوباره بخوابم . یک دفعه

صدای وحشتناک گوینده بلند شد که باز خبر از کشت و کشتار می داد .

بله آقا می خواست با بلند کردن صدای تلویزیون منو از میدون به در

کنه .منم برای اینکه کم نیارم با چشم نیمه بسته یه چیزی از روی

میز جلوی مبل برداشتم و پرت کردم جلو که یهو صدای جرینگی بلند

شد .بله قندون یه راست خورده بود وسط صفحه تلویزیون . تا اومدم

بفهمم چه دسته گلی به دادم ، دیدم از روی  کاناپه  پرت شدم و

سرم محکم خورد به میز و دیگه چیزی نفهمیدم .

: نه  آقای قاضی ، من دیگه نمی تونم با مردی که منو با زبون روزه

به خاطرشکستن تلویزیون تا پای مرگ برد زندگی کنم .